"Misja Specjalna"

Micro-Ice’s Diary:

            Niespełna dwa tygodnie temu, dziwnym zbiegiem okoliczności, nieopodal naszego hotelu usytuowano niewielką budkę z hotdogami. Od tej pory byliśmy zobowiązani mieć na nią oko, aby w końcu znaleźć odpowiedni moment na podwędzenie sklepiku i postawienie go jako atrakcję w głównej hali hotelu Snow Kids.

            Dziś ja miałem wartę. Z tej okazji zaopatrzyłem się w gazetę i wyciąłem w niej dwie dziury na oczy, aby, udając, że czytam, szpiegować budkę z hotdogami. Sprawiłem sobie rozkładane krzesełko i usilnie udało mi się postawić na środku ulicy, metr przed rzeczonym sklepikiem. Usiadłem wygodnie, przybrałem pozę nonszalanckiego Akillianina i począłem przyglądać się gościowi z budki przez wycięte w gazecie dziury; Był opasłym osiłkiem z bardzo wystającym podbródkiem i ledwie się mieścił w sportowy strój termojądrowy, który obecnie nosił. Z jego zachowań prędko wywnioskowałem, że młodzieniec nie za bardzo potrafi się wypowiadać. A stwierdziłem takowo, ponieważ za każdym razem gdy chłopak miał coś powiedzieć, jedynie wymownie machał brwiami. I gest ten wykonywał bodajże sto razy w ciągu kwadransa!* Po tych piętnastu minutach wyliczeń zauważyłem, że ludzie przyglądają mi się nieco zmieszani… Cha, pewnie dlatego że jestem gwiazdą futbolu! Aby przyjąć naturalniejszą postawę, włożyłem nogę za głowę i podrapałem się nią po przedziałku… - To nie powinno przykuć niczyjej uwagi. W pewnym momencie znienacka zaatakowała mnie rozjuszona szympansica, wydająca z siebie jakieś niezrozumiałe ludziom jęki, stęki, parskania i sapania. Gwoli ścisłości, była to Zoelin.

            - Co ty wyczyniasz?! – To usłyszawszy, skuliłem się pod swoim krzesłem z nadzieją, że pomyśli, iż jestem pancernikiem lub – mniej prawdopodobnie – wyjątkowo dużym ślimakiem (takie zwierzęta bardzo skutecznie potrafią się chować pod własną skorupą). Moja prześladowczyni nadal nade mną stała z założonymi rękoma. – Wstawaj, widzę cię! – Po tych słowach do głowy wpadł mi rewelacyjny pomysł; Mogę także udawać strusia! Niestety, w miejscu gdzie zacząłem chować głowę w piasek, ziemia była za twarda. Cały czas szorując włosami - poświęcenie godne pochwały – po trawie, szukałem odpowiedniego miejsca do kopania. Zoelin wydawała się nie nabrać na moją sztuczkę. Z irytacją w głosie ofuknęła mnie: - Co tu, u licha, robisz? Nie zwykłam widywać, żeby ludzie tak reagowali na mój widok… - tutaj się zatrzymała, jakby oczekując na moją odpowiedź. – W każdym razie, wiesz… Nie jestem już na ciebie aż tak zła. I bardzo chętnie przeszłabym się z kimś na zakupy – znów urwała, niemniej miałem szczerą nadzieję, że po chwili uprzytomni sobie, że jestem tylko myląco podobnym do Micro-Ice’a strusiem. – Hej! Odpowiesz coś? Co tam?

            - Hipopotam – odrzekłem odruchowo i zaraz skarciłem się w myślach, że cokolwiek z siebie wydusiłem.

             „Opanuj się, wszak zwierzęta nie mówią!! Właśnie, hipopotam… Mogę także udawać hipopotama… Ale jak?!”

            - Em… - kontynuowała Zoelin nieco speszona. – To co, jak leci w drużynie?

            „Drużyna nie leci…”, pomyślałem. „Właśnie! Mógłbym udawać, że jestem ptakiem!” I bez chwili zawahania zacząłem wymachiwać rękami i próbować wzbić się w powietrze.

            - Ech, nieważne… Interesuje mnie tylko jedno: Skoczymy na zakupy czy nie?! Ktoś musi mi ponieść torby!

            „skoczyć… torby…”, raptem w głowie zaświtał mi nowy pomysł; Kangury skaczą, zresztą są torbaczami! „Tak! Będę torbaczem!!!” I podskakując wysoko, uciekłem do hotelu.

            D’Jok, Rocket, Sinedd i Thran siedzieli, a dokładniej przepychali się, na naszej kochanej, czerwonej kanapie. Mei i Tia jak zwykle były u siebie w pokoju. Tym razem oglądały stronę internetową „C&A online” i zastanawiały się nad kupnem topu typu tuba – zdaje mi się, że top typu tuba to jakaś bluzka, ale głowy nie daję… Tymczasem Ahito drzemał pod dywanem, a Mark – w odróżnieniu od innych usadowił się na kolosalnej kanapce, żeby nie na kanapie.

            - Przesuń się, Mark. – Usiadłem obok, jak zwykle nie będącego przy zdrowych zmysłach, kolegi.

            - Ekhem – odchrząknąłem głośno, dając kolegom znać, aby skupili na mnie swój wzrok. Jedynie Mark odebrał znak opacznie i miast na mnie spojrzeć, począł mnie obwąchiwać. Posławszy mu karcące spojrzenie, oddałem się relacjonowaniu przebiegu mojej misji: - A więc tak… Zupełnie niespostrzeżenie obserwowałem z ławeczki jegomościa. Nie dowiedziałem się niczego ponadto, że lubi machać brwiami.

            - Co za prostak. To już dawno niemodne. Teraz lepsze jest trzęsienie pośladkami – wtrącił Mark. – Zaprezentować?

            - Nie.

            - Proszę! – Po czym zrobił slodką-niesłodką minę, w której przypominał raczej napalonego psychopatę.

            Tymczasem wpadł mi do głowy rewelacyjny pomysł:

            - Dobrze, pokaż Artegorowi – poinstruowałem kolegę-niekolegę.

            - Nie zmienia to faktu, że gość od budki z hotdogami zachowuje się nad wyraz podejrzanie… - stwierdził Thran, lustrując chłopaka wzrokiem przez okno. Na jego gest podbiegliśmy pośpieszne i przybiwszy twarze do szyby, wpatrywaliśmy się weń uważnie. Nasz obiekt analizy, gdy już zauważył, że przykuł uwagę paru nieokiełznanych gapiów, pokazał nam język i poszedł, zostawiając za plecami zapiętą na zamek i guziki budkę z hotdogami. Dreptał sobie ulicą Gruchalskiego (czyli tą, na której obecnie stał nasz hotel), machając brwiami w rytmie „Sonaty w następnych wiekach po Romantyzmie”, jednocześnie potrącając odwłokiem ludzi na ulicy w rytmie „Allegra Sonatowego”, a zarazem posyłając ukradkowe, zlęknione spojrzenia w naszą stronę w rytmie „Oratorium”. Zauważyłem przy tym, że zarówno jego odnóża kroczne jak i głowotułów podrygują w sposób, jakby chciał ugniatać nimi kalafior, ale to już moje osobiste spostrzeżenia.

Mimo to chłopak przerwał nam beztroskie przyglądanie się z wywieszonymi ozorami, zatrzymując się momentalnie, jakby co najmniej stanęła przed nim niewidzialna i nie do przebycia ściana, utkana z pikantnego keczupu i aromatycznego pesto. Gdy biedak osiągnął już bodajże najcięższy ze stanów frustracji, odwrócił się w naszą i wykrzyknął (co brzmiało raczej, jakby imitował głos kurczaka z rożna):

            - Odpieprzcie się ode mnie!!!

            Uznałem, że bezczelność nic nie wskóra (co za moralność…) i posłusznie wykonałem polecenie młodzieńca; wyjąłem z kieszeni skarpetki pieprz, wysypałem go sobie na włosie i strzepnąłem go z głowy (specjalnie tak, aby przypadkowo wylądował na D’Joku – w końcu bezczelność nic nie wskóra). Podenerwowany chłopak od hotdogów na to obruszył się, puścił głośnego bąka (albo trzmiela?) i poszedł wrzucać niezidentyfikowane papierki do skrzynek na liście.

            Raptem wrócił Mark i spojrzał się na nas miną ofiary gwałtu (a myślałem, że to Artegor miał paść ofiarą gwałtu Marka). A co najciekawsze, Mark był cały umazany od czegoś, co wyglądało niezmiernie podejrzanie i wzbudzało nietaktowne domysły.

            - Artegor oblał mnie majonezem – wytłumaczył Mark i wreszcie ściągnął z siebie głupkowate podejrzenia.

            - W takim razie idź sprawdź skrzynkę na liście – orzekł Sinedd. Mark nie bardzo rozumiał co ma majonez do skrzynki na liście, ale nieczęsto cokolwiek rozumiał, dlatego uznał, że warto by posłuchać rady kolegi. Wyszedł.

            Wrócił po paru minutach z gaciami pełnymi listów, czekolad i ulotki. Niczym wprawiona gospodyni domowa postanowiliśmy odstawić czekolady do piekarnika a listy do zamrażalki, aby tam z zimną krwią je odczytać (gdyż przeogromną trudność sprawiało nam czytanie). Niestety, nieumyślnie odłożyliśmy czekolady do zamrażalki, a listy do piekarnika. Ani się obejrzałem, a ogień zabrał się zarówno za papier jak i pięknie wykaligrafowane litery na nim. Pospiesznie wyjąłem jedną z kartek, która jako tako się ostała, i przeczytałem:

Genesis, 31 lutego 20,14 r.

Odchodzę. Uświadomiłam sobie, że nie ma sensu przebywać w tym hotelu tylko ze względu na M… - W tym miejscu ogień wypalił dziurę w kartce, więc domyśliłem się, iż chodzi o majonez. – Tak, przekupiłam Dame Simbai tylko po to, żebym mogła tu pracować. Chciałam też zdobyć więcej wiadomości na temat M… - Zapewne chodziło o marcepan – ale nadaremno. Wszystko wiedziałam o nim od samego początku. Wiem, że pewnie szalenie śmieszy Was powaga tego listu, ale postanowiłam być szczera co do najmniejszego szczegółu. Nie zamierzam nikogo oszukiwać. A tak naprawdę piszę, aby Was stokrotnie przeprosić, a szczególnie M… - Pomyślałem, że chodzi o makaron – Jestem świadoma, że przysporzyłam Wam mnóstwa kłopotów; budziłam Was o nieprzyzwoitych porach, zmuszałam do ciężkich treningów i cały czas usilnie próbowałam ugotować coś jadalnego. Gotowanie nie jest moją mocną stroną, to fakt. Mimo to mogłam włożyć więcej starań w tę robotę… Teraz pracuję na Genesis jako handlarz pasty jajecznej. Z zarobkami nie jest tak licho, więc nie przejmujcie się, zostanę już tutaj. Poza tym mam nadzieję, że posmakują Wam wszystkim genesisowskie czekolady. Nie czekam na odpowiedź, nie trudźcie się. :) Czuję także wewnętrzną potrzebę napisania czegoś, a jak tego nie zrobię, to załamię się psychicznie. Dlatego piszę, ale równocześnie błagam na kolanach – nie próbujcie zrozumieć pod żadną groźbą i pozorem!

Je’aime M… - W tym ostatnim, napisanym dużymi ozdobnymi literami zdaniu, ogień także doszczętnie strawił resztę liter po M. Z całą pewnością chodziło o musztardę. Mimo to mój inteligentny umysł nie potrafił dociec, co znaczy „Je’aime”. Wiedziałem, że to język obcy, ale nie znałem go zanadto. Odwróciłem zatem kartkę, aby otrzymać więcej wskazówek, a zastałem tak jedynie to, co było oczywiste; podpis Haniack. Wtem przyszedł Mark łasy na czekoladę i otworzył zamrażarkę z takim impetem, że list wyfrunął mi z rąk i wylądował z powrotem w piekarniku.

Sprawa budki z hotdogami wciąż stała pod wielkim znakiem zapytania. Postanowiliśmy wobec tego, że pójdziemy stawić czoła opasłemu sprzedawcy hotdogów i nauczymy go moresu. Wieczorkiem, przyodziani ciepło w zamszowe pantalony, podeszliśmy do budki. Dopiero z bliska dostrzegłem, nie wiem, czy zachęcający czy raczej odstraszający napis: „Wsadzę Ci hotdoga w niskiej cenie!”. Przeląkłem się po trosze, jednak szybko wziąłem głęboki wdech i mu wbiłem (oczywiście wbiłem piorunujące spojrzenie).

- Czy wy coś do mnie macie? – zapytał gostek bojaźliwym tonem.

- Tak. Buhahahahahahahaha! – Sinedd wybuchnął diabolicznym śmiechem.

- Koniec tego! Napad w pierwszy dzień pracy, tak? O, nie! Ja na to nie pozwolę! Zamykam! – Chłopak przybrał buńczuczny wyraz twarzy i zakneblował sklepik, po czym puścił się w nogi (choć i tak regularnie się puszczał).

- Plan jest taki; My przenosimy budkę, a ty, Mark, idź go śledzić – objaśnił Thran.

            - Już pędzę!!! – wykrzyknął entuzjastycznie Mark, wziął nogi za pas i zaczął rzucać w uciekającego śledziami z puszki.

            My tymczasem powolutku przenosiliśmy na rękach budkę do hotelu. Sinedd wyciągnął dynamit z gaci i „powiększył wejście do hotelu”. Po dłuższym czasie udało nam się przenieść obiekt do hotelu. Jedyny problem tkwił w tym, iż nikt nie potrafił jej otworzyć…

            - Hej! Przecież Rocket potrafił przechytrzyć każdy zamek! – Równocześnie spojrzeliśmy w stronę Rocketa. On natomiast uśmiechnął się bezradnie, pomachał nam ręką na pożegnanie i w tej samej sekundzie z gniazdka w ścianie wyskoczyła Babcia Stefcia i porwała Rocketa. Thran zasłonił ręką załamany wyraz twarzy, a w tle wtórował mu zza wysadzonej ściany deszcz świeżych śledzi.

_________________________________________________

* Oblicz, ile razy w ciągu minuty, sprzedawca hotdogów machał brwiami.

_________________________________________________

Mogło wypaść lepiej… Biorąc pod uwagę chyba największą przerwę w historii.

I pomyśleć, iż to dopiero pierwszy post w 2014 roku! o.O Ostatnim razem jeszcze nawet nie byłam aminem GFcenter! xD

Jeśli chodzi o Haniack (tę z bloga), to mi się znudziła, zresztą preferuję stare, klasyczne postaci z Galactik Football, nie licząc mojej chwalebnej Babci Stefci.

Pozdrawiam przyjaciół, zachęcam do konkursu na gfc! oraz dedykuję: Alicji, Cadenzie, Kacprowi, Laurce, Mrocznej Kiwi, Warchiemu, Wice, Lucy, Tii404, Hanowerce, Innej, Evelce i SpiderGirl (no, więcej wymienić nie mogłam!) i innym miłym czytelnikom, którzy czują się miłymi czytelnikami. :)

Haniack